Osadnictwo w okolicach dzisiejszego Przyrowa zaczęło rozwijać się od XIII wieku. Pierwszy znany zapis historyczny dotyczy wsi Wiercica i pochodzi z 1279 r. W pobliżu obecnego Przyrowa po zachodniej stronie rzeki Wiercicy istniała też w tym czasie wieś Komorowo. Trudności osadnictwa wynikały z bagiennego i lesistego charakteru terenu obecnej gminy. Tereny te były trudno dostępne, dowodem czego jest fakt, że właśnie tutaj wzdłuż obecnego strumienia Kanał Lodowy przebiegała umowna granica dwóch historycznych dzielnic Małopolski i Wielkopolski. Granica między województwem krakowskim, a województwem sieradzkim na tym terenie biegła od Mstowa na wschód, przecinając koryto rzeki Wiercicy w miejscu oddalonym o 5 km na północny-zachód od Przyrowa i dalej od tego miejsca skręcając na południowy- wschód ciągnęła się wzdłuż strumienia Kanał Lodowy pozostawiając wieś Podlesie w ziemi krakowskiej dochodziła do rzeki Pilicy między Koniecpolem i Lelowem, a od Pilicy rozgraniczała już województwa krakowskie z sandomierskim.

W takich uwarunkowaniach, na terenie słabo jeszcze zagospodarowanym,wśród lasów i bagien północnego krańca ziemi krakowskiej, król Kazimierz Wielki wydając 15 marca 1369 roku przywilej dla Jakuba Rechcickiego z Nagłowic lokował miasto Przyrów na ważnym szlaku komunikacyjnym łączącym Małopolskę z Wielkopolską, biegnącym z Krakowa przez Lelów, a dalej Radomsko, Sieradz do Kalisza i Poznania lub Torunia i Prus. Korzystne wówczas położenie Przyrowa wynikało z faktu, iż miasto to było ostatnie w Ziemi Krakowskiej na trakcie sieradzkim, a jednocześnie pierwsze w Ziemi Krakowskiej dla przybyszów z kierunku przeciwnego. Upadek znaczenia Przyrowa i ograniczenie rozwoju spowodowane było zmianą trasy głównej drogi z Krakowa do Wielkopolski, oraz ogromnymi zniszczenia dokonanymi przez Szwedów w XVII wieku (pozostało około 30% zabudowy) i rokosz Lubomirskiego.

Po tych wydarzeniach miasto nie doszło już nigdy do swej świetności, a ostatecznie po Powstaniu Styczniowym dekretem cara Aleksandra z dnia 13 lipca 1869 roku Przyrów został pozbawiony praw miejskich, formalnie za udział w powstaniu. Bagienne tereny gminy w okolicach Zalesic, dały się we w znaki wojskom Jana III Sobieskiego zdążającym na odsiecz Wiednia. W drodze powrotnej jeńcy tureccy wykopali staw w celu poprawy stosunków wodnych na tym terenie stąd łąka, gdzie istniał staw nosi do dziś nazwę "Staw Turecki". Nieopodal do niedawna były pomniki przyrody tzw. "Sosny Sobieskiego", jakoby pamiętające tamte czasy.